Από μικρή πίστευα στο χριστιανισμό. Το ίδιο και η οικογένεια μου. Όπως όλοι, έτσι κι εγώ «κληρονόμησα» από τη στιγμή που γεννήθηκα τα δικά τους πιστεύω. Ίσως αν είχα γεννηθεί κάπου στην Άπω Ανατολή να ήμουν βουδίστρια. Ή μπορεί να είχα κάποια διαφορετική θρησκεία, την οποία και πάλι θα είχα διδαχτεί από τους γονείς μου. Γιατί έτσι συμβαίνει πάντοτε: ο καθένας μαθαίνει να πιστεύει ό,τι του πουν.
Δεν είναι λίγες οι φορές που αναρωτηθήκαμε μπαίνοντας στην εκκλησία: «Γιατί πρέπει να βάζουμε λεφτά στο παγκάρι;», «Γιατί να χρεώνομαι για την τέλεση ενός γάμου ή μιας βάπτισης;» και άλλα παρόμοια. Δεν είμαι ικανή να απαντήσω στα ερωτήματα αυτά, όμως οφείλω να αναφέρω πως ο Χριστός δεν ανέθεσε ποτέ καθήκοντα επιχειρηματία στους ιερείς.
Ένα από τα μεγάλα ερωτήματα που απασχόλησαν και απασχολούν αργά ή γρήγορα κάθε άνθρωπο, παιδευμένο ή απαίδευτο, ένα ερώτημα που απαντάται σίγουρα μόνο με ένα «ναι» ή ένα «όχι», αλλά συνάμα δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται: υπάρχει θεός; Τα δύο τινά που προκύπτουν, οι δύο απαντήσεις, αποτελούν καθοριστικό παράγοντα στη διαμόρφωση του ατόμου και της κοινωνίας. Στην πρώτη περίπτωση, όπου υπάρχει δημιουργός, οι άνθρωποι λειτουργούν σαν γρανάζια της κοινωνικής μηχανής, ευημερώντας μαζί με αυτή όταν η λειτουργία τους συνάδει με τις οδηγίες του κατασκευαστή. Διαφορετικά, εάν δεν υπάρχει δημιουργός, το άτομο συμπεριφέρεται αναλύοντας και παρατηρώντας το περιβάλλον του, φυσικό και κοινωνικό, κρίνοντας το ίδιο την πορεία των πράξεων του.
